MADDI GARATE GOIKOETXEA
HONDAMENDIARI ENTZUNGOR
Doinua: Abenduaren lehendabiziko
Zabaldu da lau haizeetara
naturaren deiadarra,
amaiera hementxe dugula
esaten digun indarra.
Ama lurrak ezin du gehiago
hauxe bai da ezbeharra:
errudun geu, gizakiok, gara
izan eme edo arra.
Zientziak abisatu gintuen
duela bost hamarkada,
“mundua asko berotuko da
gauza aldatzen ez bada”.
Momentuan entzun bagenitu
martxan jarriz badaezpada,
hamaika bizitza errugabe
salbu lirateke iada.
Agintariak lasaitu arren
heroi plantak egiteak,
haien promesak birrintzen ditu
duten aginte goseak,
ondasunak pilatu heinean
galtzen dira baloreak,
diruak itxu bihurtzen gaitu,
lerdo berriz botereak.
Albisteetan ageri zaigu
desagertzen antartida,
hartz zuri makalduei begira
sentitzen dugu gupida.
Egoera aldarrikatzeko
kementsuak behar dira:
ez al dugu ba denok sentitzen
hau gelditzeko desira?
Alferren justifikazio da
urruti gertatzen dela,
“Dana”k bilatu du Valentzia
defentsa gabe horrela.
Bertako kaleak orain dira
amets galduen kartzela,
naturak ikusarazi digu
berak agintzen duela.
Gaia gehiago itxusitzen da
erosiz online dendetan,
Bangladeshen sortzen da erropa
haur gajoen eskuetan.
Kutsadura da jaun eta jabe
hango auzo, kaleetan;
zeure top merke eta berriak
merezi al du benetan?
Laister izango dira urpean
kostako herri txikiak,
miloika etxe izango dira
itsasoak ebatsiak.
Emigrazioa haziko du
biziki larrialdiak,
aberria horrela uzteko
ez gara izan heziak.
Geure artean izango dugu
zeru grixa, ez urdina;
baso ixilak eta ilunak;
itsaso likats, zikina;
lore ta animalien ordez
plastiko jasanezina;
Koloreak itzaliko dira
horrexek bai eman mina!
Oraindik denbora bada baina
ezin galdu esperantza,
borroka sutsura elkartzeko
ez egin inoiz zalantza.
Ondorengoen bizimodua
gure eskutan da antza,
denon osasuna bermatzeko
bila dezagun balantza.
